کد مطلب:252456 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:293
سیمای امام
آنچه از مجموع كتب حدیث عامه و خاصه بر می آید این است كه می گویند امام هادی، قامتی متوسط، چهره ای گندم گون داشت، گونه ها اندكی برآمده بود، چشم ها فراخ، ابروان گشاده و صورتی دلگشا و گیرا داشت.
صاحب جنات الخلود نقل می كند كه: امام هادی (ع) اندامی
[ صفحه 45]
متوسط داشت، رویش سرخ و سفید، چشمانش فراخ، ابروانش گشاده، چهره اش دلچسب و جذاب بود.
معروف است كه هر آدم غمناك كه بر سیمای او می نگریست اندوهش از بین می رفت و دلشاد و خرم می گشت. او محبوب القلوب و صاحب هیبت بود، اگر دشمن در راه به وی می رسید بی اختیار فروتن می گشت. هنگام راه رفتن گام ها را كوچك برمی داشت، خوش چهره و خوش بوی بود سینه ای پهن و گسترده داشت، بینی وی كشیده و دندانهایش زیبا و سپید و از نظر بدنی تنومند و جسیم بود و از لحاظ شباهت به جدش ابوجعفر محمد الباقر، شبیه بود.
شبلنجی شافعی در كتاب نورالابصار می گوید:
نام امام دهم شیعه «علی» و كنیه اش ابوالحسن می باشد مشهورترین لقب های وی «نقی» و هادی است گاهی او را «نجیب» و مرتضی (عالم)، (فقیه)، (ناصح)، (متقی)، (امین)، (موتمن)، (طبیب)، (متوكل) می گفتند. برای هر یك از این نام ها معانی آن را در نظر گرفته، بدان صفتها پیروانش او را خطاب می كردند.
مورخان نوشته اند كه: امام هادی نخست لقب «متوكل» را داشت چون این لقب نام خلیفه عباسی شد نمی خواست هم نام خلیفه جنایتكار شود. لذا لقب متوكل را ترك، و به یارانش سفارش نمود كه وی را بدان لقب یاد نكنند، تا مبادا عباسیان گمان بدی درباره او كنند. مشهورترین لقب های وی «نقی» بود كه به معنی پاك است.
در اخبار و روایات هر جا كه ابوالحسن ثالث روایت می شود، مقصود اوست.
[ صفحه 46]
صاحب جنات الخلود نقل می كند كه: امام هادی (ع) اندامی
[ صفحه 45]
متوسط داشت، رویش سرخ و سفید، چشمانش فراخ، ابروانش گشاده، چهره اش دلچسب و جذاب بود.
معروف است كه هر آدم غمناك كه بر سیمای او می نگریست اندوهش از بین می رفت و دلشاد و خرم می گشت. او محبوب القلوب و صاحب هیبت بود، اگر دشمن در راه به وی می رسید بی اختیار فروتن می گشت. هنگام راه رفتن گام ها را كوچك برمی داشت، خوش چهره و خوش بوی بود سینه ای پهن و گسترده داشت، بینی وی كشیده و دندانهایش زیبا و سپید و از نظر بدنی تنومند و جسیم بود و از لحاظ شباهت به جدش ابوجعفر محمد الباقر، شبیه بود.
شبلنجی شافعی در كتاب نورالابصار می گوید:
نام امام دهم شیعه «علی» و كنیه اش ابوالحسن می باشد مشهورترین لقب های وی «نقی» و هادی است گاهی او را «نجیب» و مرتضی (عالم)، (فقیه)، (ناصح)، (متقی)، (امین)، (موتمن)، (طبیب)، (متوكل) می گفتند. برای هر یك از این نام ها معانی آن را در نظر گرفته، بدان صفتها پیروانش او را خطاب می كردند.
مورخان نوشته اند كه: امام هادی نخست لقب «متوكل» را داشت چون این لقب نام خلیفه عباسی شد نمی خواست هم نام خلیفه جنایتكار شود. لذا لقب متوكل را ترك، و به یارانش سفارش نمود كه وی را بدان لقب یاد نكنند، تا مبادا عباسیان گمان بدی درباره او كنند. مشهورترین لقب های وی «نقی» بود كه به معنی پاك است.
در اخبار و روایات هر جا كه ابوالحسن ثالث روایت می شود، مقصود اوست.
[ صفحه 46]